بهترین دکتر کاشت موی تهران

 کاشت مو یک روش جراحی است که فولیکول های مو را از یک قسمت از بدن ، به نام "محل دهنده" ، به یک قسمت طاس یا طاس بدن که به عنوان "محل گیرنده" شناخته می شود ، از بین می برد. این روش در درجه اول برای درمان طاسی الگوی مردانه استفاده می شود. در این روش کم تهاجمی ، پیوندهای حاوی فولیکول های مو که از نظر ژنتیکی در برابر طاسی مقاوم هستند (مانند پشت سر) به پوست سر طاس پیوند می شوند. از کاشت مو می توان برای ترمیم مژه ها ، ابروها ، موهای ریش ، موهای قفسه سینه ، شرمگاه و پر کردن جای زخم های ناشی از تصادفات یا جراحی مانند لیفت صورت و کاشت موهای قبلی نیز استفاده کرد. کاشت مو از نظر پیوند پوست از این جهت متفاوت است که پیوندها تقریباً همه اپیدرم و درم اطراف فولیکول مو را دارند و بسیاری از پیوندهای ریز به جای یک نوار پوست پیوند می شوند.

بهترین دکتر کاشت مو در تهران 

از آنجا که مو به طور طبیعی در گروه های 1 تا 4 تار مو رشد می کند ، روش های فعلی "واحدهای فولیکولی" مو را در گروه های طبیعی خود برداشت و پیوند می دهند. بنابراین کاشت مو مدرن می تواند با تقلید از جهت گیری اصلی مو ، به جلوه ای طبیعی برسد. به این روش کاشت مو پیوند واحد فولیکولی (FUT) گفته می شود. موی اهدا کننده را می توان به دو روش مختلف برداشت: برداشت نواری و استخراج واحد فولیکولی (FUE).

تاریخ

استفاده از هر دو فلپ پوست سر ، که در آن نواری از بافت با خونرسانی اولیه به قسمت طاس ادامه می یابد و پیوندهای آزاد به قرن نوزدهم برمی گردد. در سال 1897 ، مناهم هودارا موهای برداشته شده از مناطق تحت تأثیر پوست سر را به جای زخم هایی که توسط وافور کچل شده بود ، کاشت. تکنیک های مدرن پیوند از دهه 1930 در ژاپن آغاز شد ، [11] جایی که جراحان از پیوندهای کوچک و حتی "پیوند واحد فولیکولی" برای جایگزینی نواحی آسیب دیده ابرو یا مژه استفاده کردند ، اما نه برای درمان طاسی. تلاشهای آنها در آن زمان مورد توجه جهانی قرار نگرفت و آسیبهای ناشی از جنگ جهانی دوم پیشرفتهای آنها را برای دو دهه دیگر منزوی نگه داشت.

عصر جدید کاشت مو در دنیای غرب در اواخر دهه 1950 آغاز شد ، زمانی که نورمن اورنتریچ متخصص پوست نیویورک شروع به آزمایش پیوند اهدا کننده رایگان در مناطق طاس در بیماران مبتلا به طاسی مردانه کرد. پیش از این تصور می شد که موهای کاشته شده بیش از موهای اصلی در سایت "گیرنده" رشد نمی کنند. Orentreich نشان داد که چنین پیوندها "غالب اهدا کننده" هستند ، زیرا موهای جدید رشد می کنند و درست مانند گذشته در خانه اصلی خود ادامه می یابند. [12]

والتر پی. اونگر ، MD ، با پیشبرد نظریه غلبه اهدا کننده ، پارامترهای "منطقه امن اهدا کننده" را که می توان از آنجا دائمی ترین فولیکول های مو را برای کاشت مو استخراج کرد ، تعریف کرد. [13] از آنجا که موهای کاشته شده فقط در محل جدید خود رشد می کنند تا زمانی که در نمونه اصلی خود داشته باشند ، این پارامترها همچنان به عنوان پایه اساسی برای برداشت فولیکول مو عمل می کنند ، چه با روش نواری و چه با FUE.

برای بیست سال آینده ، جراحان روی پیوند پیوندهای کوچکتر کار کردند ، اما نتایج فقط با موفقیت موفقیت آمیز بود ، با "شاخه" های 2–4 میلی متری که منجر به ظاهر یک عروسک شبیه سر شد. در دهه 1980 ، برش های نواری جایگزین روش پلاگین شد و کارلوس اوبل در برزیل با استفاده از تعداد زیادی از گرافت های کوچک رواج یافت ، در حالی که در ایالات متحده ویلیام راسمن شروع به استفاده از هزاران "ریز پیوند" در یک جلسه کرد. [5]

در اواخر دهه 1980 ، B.L. لیمر استفاده از میکروسکوپ استریو را برای تشریح یک نوار اهدا کننده در ریز پیوندهای کوچک معرفی کرد. [14]